Dzień świętego Walentego czyli Walentynki – to międzynarodowe święto miłości, które z 13 stulecia odznaczają w Europie, z 1777 roku – w USA. W Rosji i krajach WNP 14 lutego zaczęto świętować z początku 1990 roku.
W tym dniu przyjęto dawać prezenty i robić swoim drugim połówkom niespodzianki. Mogą to być miłe „drobiazgi”, cukierki, zabawki czy kwiaty. Również witają się prezenty ręcznie robione. Na przykład, pocztówki w formie serca, które jeszcze nazywają walentynkami.
Jak pojawiło się święto którym jest dzień zakochanych?
Istnieją dwie legendy powstania tego święta. Pierwsza świadczy, że Walentyn był więźniem, który trafił za kratki za uzdrowienie chorych za pomocą niewiadomej siły. Ludzie nie zapominali swojego wybawcy i nieśli jemu zapiski. Pewnego razu jeden z takich zapisków trafił do rąk ochroniarza więzienia. Dozorca uwierzył, że Walentyn rzeczywiście ma talent lekarza, i poprosił uzdrowić jego ślepą córkę. Lekarz wyleczył dziewczynę. Kiedy dziewczyna zobaczyła swojego wybawcę, to zakochała się w nim. To uczucie okazało się wzajemnym.
Jednak ta historia nie skończyła się happy endem. 14 lutego zakochany mężczyzna został stracony. Przed swoją śmiercią on napisał swojej ukochanej i wszystkim bliskim zapisku z wyznaniami. Uważa się, że właśnie tak pojawiła się tradycja dawania walentynek – malutkich karteczek z wyznaniem uczuć.
Druga legenda opowiada o tym, że Walentyn był rzymskim duchownym, w trzecim stuleciu naszej ery. Wtedy istniał zakaz na ożenek żołnierzy. Julij Kłaudiusz II uważał, że żony przeszkadzają mężczyznom walczyć i bronić ojczyznę. Duchowny Walentyn, na przekór zakazowi, wieńczył zakochanych żołnierzy. Za to został skazany na śmierć.
W więzieniu Walentyn zakochał się w córce dozorcy, lecz o uczuciach duchownego ona dowiedziała się dopiero po tym jak on został stracony. W noc na 14 lutego zakochany napisał dziewczynie list, gdzie przyznał się w swoich uczuciach. Następnego ranka został stracony.
Pisemne walentynki pojawiły się w 15 stuleciu. Najstarsza z nich, datowana prawdopodobnie 15 wiekiem, wystawiona w Brytyjskim muzeum.
Pomysłowość zakochanych w tworzeniu małych listów miłości nie znała granic. Najbardziej utalentowani pisali je pod postacią akrostychu – to utwór wierszowany, w którym niektóre z kolumn liter, sylab lub wyrazów dają dodatkowo całe wyrazy, frazy lub zdania, w tym wypadku – imię osoby ukochanej. Wycinano je malutkimi nożyczkami czy przekłuwano malutkimi szpilkami w postaci koronki, barwiono przez szablon, imitując średniowieczny rękopis z kolorowymi rysunkami, często spotykane były walentynki puzzle czy w postaci rebusu.
Na początku XIX stulecia zaczęła się seryjna produkcja walentynek. Najpierw były to czarno-białe rysunki malowane ręcznie w fabryce. Później obyczaj wybierać i wysyłać walentynki zaczął stopniowo zapominać się i był odrodzony tylko w XX stuleciu.
We współczesnym zachodnim świecie ten obyczaj stał się nieoficjalnym masowym świętem, a z upadkiem „żelaznej kurtyny” przeniknął i na terytorium państw .
W walentynki często obchodzone są wesela i zaręczyny. Uważa się, że jest to poręczeniem wiecznej miłości.